Een moeilijk leven

Een moeilijk leven – Een zwaar begin
Heb jij een moeilijk leven? Lijkt het leven oneerlijk? Lees het verhaal van deze vrouw eens, die een moeilijke levensweg volgde, maar ondanks haar zware omstandigheden hoop wist te vinden.

Toen mijn vader en moeder trouwden, droegen zij allebei al een behoorlijke rugtas: mijn vader kwam uit Turkije, was al eerder getrouwd en had drie kinderen. Ook mijn moeder had al vier kinderen uit een vorige relatie. Mijn leven was al vanaf mijn geboorte een gevecht om te overleven in een gezin vol spanningen. Mijn moeder had altijd de angst dat mijn vader met mij naar zijn geboorteland zou vluchten. Ik voelde me erg eenzaam door mijn onophoudelijke angst, en dus begon mijn zoektocht naar God al toen ik nog een klein meisje was. Kon God mij uit deze chaos redden?

Ik was pas zes jaar toen mijn moeder mijn vader verliet. Heel snel was mijn moeder hertrouwd met een man die ik niet aardig vond. Hij dronk te veel en was zeer negatief. Mijn moeder en mijn stiefvader hadden elke dag ruzie. Ik weet nog dat ik God in mijn pubertijd aanriep en Hem in mijn gebed vroeg: “Lieve Vader, kom mij alsjeblieft halen. Ik ben niet gelukkig op deze wereld. Was ik maar nooit geboren.” Ik wilde niet meer thuis wonen door de spanningen. En dus vroeg ik aan God: “Laat mij toch iemand tegen komen, dan ben ik niet meer zo eenzaam.”

Toen ik op zestienjarige leeftijd verliefd werd, verliet ik ons gezin al na drie maanden om met mijn vriend samen te wonen. Door samen hard te werken kochten we onze woning toen ik negentien jaar werd. Op zesentwintig jaar kreeg ik mijn eerste kindje en op negenentwintig jaar mijn tweede.

Een moeilijk leven – Moeilijke keuzes en veranderingen
Al die jaren hield ik mij bezig met mijn zoektocht naar God. Misschien was Hij wel het antwoord op mijn moeilijke leven. Ik vond daarin thuis weinig steun, want de vader van mijn kinderen was zeer ongelovig. De eenzaamheid uit mijn jeugd kwam met de jaren weer terug. Ik zocht naar allerhande oplossingen, maar mijn hart was ontroostbaar, ook al had ik nu mijn eigen gezin opgebouwd. Ik bleef bidden met vragen en begreep gewoon niet wat er mis met mij was. Waar was God?

Toen kreeg ik een droom waarin ik verliefd werd op een andere man en ik een keuze moest maken tussen mijn man en mijn gevoel voor die ander. Ik wist toen niet dat deze keuze een realiteit zou worden. Ik leerde inderdaad een andere man kennen en ik moest een moeilijke keuze maken; dezelfde keuze als in mijn droom. Ik koos voor mijn gevoel en die keuze stortte mij in een groot zwart gat.

Ook al deed het mij pijn om de vader van mijn kinderen verdriet te doen, en ook al leidde het voor ons allebei tot een zware strijd van scheiding en verdriet van beide partijen met kinderen, toch begonnen we nu aan een tijd vol goede veranderingen. Mijn nieuwe man ging met mij mee op zoek naar God. We wilden ons eigen bedrijf gaan opzetten, we hadden een huis gekocht en we droomden ook van een kindje samen. Het was een mooie tijd. Eindelijk bloeide en straalde ik weer.

We leefden gelukkig samen tot mijn man tijdens het werk last kreeg van epileptische aanvallen. Hij bleek een hersentumor te hebben. Onze droom viel in duigen. Hij werd twee keer geopereerd en kreeg een hersenbloeding waardoor zijn spraakgedeelte beschadigd werd. Alles werd hem afgenomen: autorijden, zingen, werken. God, waarom gebeuren deze dingen?

Ons gelukkige leven werd overgenomen door de zorg voor mijn man die op mijn schouders viel. Mijn zoektocht naar God werd nu wel heel diep beproefd. Ik ben nooit boos geweest op God, maar ik begreep het gewoon niet. God heeft een ander plan met ons leven. We probeerden samen te overleven en begonnen steeds meer over God te praten.

Twee jaar later bleek ik zwanger te zijn. Dit is wat ik wilde, omdat ik bang was dat de tijd zou aanbreken dat mijn man er niet meer zou zijn, en dan had ik toch nog een stukje van hem. Ik was vierentwintig weken zwanger en kreeg weer een droom. Met twee handen voelde ik een babyhandje die uit mijn buik naar voren duwde alsof het eruit moest komen. Het werd uit mijn buik geboren; klein en veel te kwetsbaar. Ik wilde hem terug plaatsen in mijn moederschoot, maar dat ging niet meer. Toen sprak er een stem door mijn hart: “Wat geboren wordt uit de schoot van de moeder kan niet wedergeboren worden. Alleen in een nieuw leven.” Toen stond ik bij een bijzonder licht, en zag daar het babymensje op een bed liggen. Het babymensje rolde van het bed af en viel met het hoofdje op de grond. Er stond een man bij, gekleed in dat wit licht, die het mensenkindje omhoog tilde. En met de schrik vroeg ik: “Is alles goed met het hoofdje?” De stem sprak: “50% om 50%”. Ik begreep niet zo goed wat dat betekende.

Ik besprak de droom met mijn man en zei: “We krijgen een zoon.” Manuel werd geboren met 35 weken: hij kreeg een hersenbloeding en werd heel blauw geboren. Na acht maanden was het bekend: CHARGE syndroom — een genetische fout. Hij werd hierdoor geboren met verschillende afwijkingen, zoals colobomen (netvliesdefect) en voedingsproblemen. Hij heeft ook een PEG sonde.

Drie maanden later kwam de tumor van mijn man weer terug en moest ik hem noodgedwongen naar het verpleeghuis brengen om voor mijn drie jongens te zorgen. Tijdens de opname van mijn man stuurde een lieve vrouw ons hulp vanuit een plaatselijke kerk. Ze lieten ons niet los en wij hun ook niet meer. Bidden was wat wij nodig hadden en wat in deze tijd overeind hield.

Toen volgde er een keerpunt… een beslissing die onze levens voor altijd zou veranderen!

Mijn man en ik besloten om Jezus’ reddende geschenk te aanvaarden. Wij realiseerden ons dat wij zondaars waren en dat we nooit goed genoeg konden zijn om onze weg naar God zelf te verdienen. We leerden dat Jezus voor ons stierf om voor ons de weg te banen naar een eeuwig leven in de hemel. We vroegen Jezus om vergeving voor de zonden uit het verleden en hebben ons laten dopen. God was met ons. Jezus had ons vergeven. We hebben na die beslissing ook de zegen over ons huwelijk mogen ontvangen.

Onze beslissing om op Jezus te vertrouwen als onze Redder betekende niet dat ons leven opeens perfect was! We hebben nog steeds moeilijkheden. De tumor van mijn man is terug en hij zit momenteel weer in het verpleeghuis. Ik rouw om zijn lijden en mis hem ontzettend, vooral in de zorg voor onze kinderen. Soms ben ik ook boos dat ik alles maar alleen moet doen. Ik mis mijn man, bij wie ik mijn verdriet nu niet kwijt kan.

Het lijden van mijn zoon is ook een grote last voor me. Er is geen andere weg dan de Heer die mij helpt om het aan Hem over te laten. Alle drie mijn jongens hebben gezondheidsproblemen. Mijn zoon van dertien woont in een woongroep. Hij kan nog niet goed lezen en schrijven en vertoont ernstige gedragsproblemen. Hij lijdt aan de PDD-NOS stoornis. Mijn zoon van tien jaar zit op dagbehandeling, voor ADHD. Net als ik zelf in mijn jonge jaren gewoon probeerde te overleven, zo hebben mijn jongens hier door verdriet en zorg ook mee te maken.

Een moeilijk leven – Het Licht in de duisternis
Een moeilijk leven kan je soms helemaal in beslag nemen en je verteren, maar wat voor mij een groot verschil uitmaakt is dat ik weet dat Jezus er altijd voor ons is! Op dit moment rouw ik om het verlies van mijn man. zijn lijf is er nog wel, maar geestelijk laat hij langzaam mijn hand los. Alles wat wij samen op aarde hadden begint een herinnering te worden. Er zijn momenten dat zomaar midden op de dag ik huilbuien krijg want ik mis mijn man zo erg. Maar dan ga ik bidden en roep de Heer aan, en daarin vind ik troost. Hij geeft mij hoop in mijn lijden. Hij is mijn Redder, mijn Verlosser.

Mijn huidige wandel met Jezus is heel bijzonder. Ik open mijn Bijbel en daar vind ik troost, bemoediging en antwoorden op mijn vragen. Ik ben niet bang. Ik voel de liefde van de Heer door mijn hart stromen. Hij leert me om stil te zijn, om te luisteren en te leren. Diep kan ik gaan, maar zinken kan ik niet. Geen kwaad zal mij raken. Psalm 23:4 zegt: “Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want u bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed.”

Als jij op dit moment problemen hebt, dan wil ik je op het hart drukken om eerst God te aanbidden en je dan pas op het dagelijkse leven te storten. Er wordt vandaag de dag veel van een mens verwacht en vereist. Het maatschappelijke leven brengt een druk op de mens. En dan vergeet je te bidden. Maar vergeet niet dat je eerst benzine moet tanken voordat je kunt autorijden. Dan kun jij je pas op je dagelijkse reis begeven.

Je probeert op je reis op alle borden te letten, maar soms kom je obstakels op de weg tegen of zie je niet dat je op een doodlopende weg zit. Dergelijke obstakels kunnen je nerveus, zenuwachtig of zelfs ziek maken en je tot stress, boosheid en wanhoop leiden, en voor je het weet rijd je veel te snel de verkeerde kant op.

Hang op zo’n moment in je leven dan gewoon even je hoofd over het stuur, en zeg: “Ik weet het niet meer, Jezus”. Het geeft niet als jij het niet meer weet, want de Here Jezus heeft je omstandigheden al lang gezien. Hij houdt van jou en weet wel wat de juiste richting is. Roep Hem aan en Hij zal je redding en vertroosting brengen. Hij wil dat je op Hem vertrouwt.

De obstakels zullen niet verdwijnen, maar door te bidden en op de Heer te vertrouwen zal Hij je gids zijn. Door naar Hem te luisteren komt er ook inzicht. Herstel heeft altijd tijd nodig. Blijf bidden om inzicht en wijsheid, blijf dagelijks je Bijbel lezen, en langzaam zul je de weg beter zien en weten waar je naartoe gaat. Er is geen schaduw in het leven die Zijn licht kan tegenhouden!